De Verborgen Schoonheid Van Calciet

Je moet er ‘Geschmack’ voor krijgen, zoals ze in het Duits zeggen. Ik weet zeker dat als je deze Talmoed-oefening oppakt, je op een gegeven moment naar jouw innerlijke Talmoed-tuin kijkt en denkt: ‘Wow, dit is genieten’. agaat. Rabbijn Tamarah Benima, juli 2022 Gebruik je fantasie, stel het je voor: de berg Sinaï bedekt met bloemen

Een rots kan niet zingen, maar bloemen laten bloeien kan hij blijkbaar wel. We weten natuurlijk niet of deze midrasj (in dit geval een legendarische vertelling) klopt. Maar het is gebruik geworden in veel joodse gemeenschappen om de sjoel met Sjawoe’ot (Wekenfeest) te versieren met bloemen. (En de eigen woning trouwens ook).

Planten, struiken en bomen die allerlei soorten kleurige bloemen voortbrengen. Het moet adembenemend mooi geweest zijn: die enorme, imposante berg bedolven onder een bloementapijt. De veelkleurigheid van de mensen die aan de voet van de berg stonden zou ook legendarisch moeten zijn - zoutsteen. Niet alleen de B’né Jisraëel, de nakomelingen van Ja’akov/Jisraëel waren daar verzameld

Zij waren immers meegetrokken uit Mitsrajiem (‘Egypte’) mét de Jisraëlieten. Ook zij wilden vrij zijn. Ook zij wilden de Eeuwige dienen. Ook zij werden opgenomen in het joodse volk, dat daar op die plek ontstond. De kabbala (de joodse mystiek) stelt dat de nesjama (ziel) van eenieder die joods is geworden of dat wil, aanwezig was bij de Openbaring.

Kristallen En Meditatiehoudingen

God manifesteerde zich daar met allerlei natuurverschijnselen. Of ‘in’ natuurverschijnselen? De beschrijvingen in Tora tarten de verbeelding. Omdat we erbij waren, zouden we moeten weten hoe het was wat daar gebeurde. Maar wie kan dat echt navertellen? Anders dan vanuit een diep niveau van weten dát het heeft plaatsgevonden. Malachiet en emotionele heling. We stonden daar en kregen de mitswot

Het is maar goed dat we niet weten welke berg in de Sinaï dé berg Sinaï was. Er zou al lang een kabelbaan naar de top zijn aangelegd, en de heibel over wie waar mocht staan, zitten, bidden, trouwen, zijn bar/bat mitswa zou mogen vieren, zou luider zijn dan het ‘Gedonder’ van de Eeuwige indertijd.

God zij dank. Letterlijk. Voor alles. @ Rabbijn Tamarah Benima, 29 mei 2022 De reis naar vrijheid is nu echt begonnen. Pesach en de seider liggen achter ons. Hoe edelstenen werken met chakrapunten. En daarmee de Jam Soef, de zee waar doorheen we zijn getrokken: een volk geboren tijdens de tocht door een zee die uit elkaar ging, zoals een kind geboren tijdens de exodus door het geboortekanaal van de moeder

We ademen zelf de lucht in – elke ademtocht een wonder. We kunnen zelf onze bestemming vormgeven, een joodse lotsbestemming die gekenmerkt wordt – of in ieder geval zou moeten worden – door vrijheid. Met Sjawoe’ot, begin juni, wordt aan die individuele lotsbestemming een collectieve lotsbestemming toegevoegd, als de Eeuwige zich laat horen op welke manier Kadosj Baroech Hoe zich het leven van de Jood/Jodin en het joodse volk voorstelt.

De antwoorden zijn altijd prachtig, indrukwekkend, hartverwarmend en bijzonder. Eén thema komt vaker terug: de stap die mensen hebben moeten zetten om zich van een teveel aan loyaliteit te ontdoen. Te veel loyaliteit aan ouders, partners, vrienden, werkgevers, collega’s, onderwijzers, buren, mede-ouders, sportmaatjes (Chrysopraas). De houdbaarheidsdatum van wat aan hen is beloofd om te doen en/of te laten, om na te leven of te vermijden is vaak al lang verstreken

De Verborgen Schoonheid Van Calciet

Wie echt vrij wil worden, moet echter ook zichzelf aanpakken. De psychologisering van de maatschappij die sinds de jaren ’60 van de vorige eeuw heeft plaatsgevonden, was absoluut noodzakelijk en heeft veel goeds gebracht. Als er nu wordt gesproken over ‘het innerlijke kind’ dat men moet koesteren, zullen er maar weinigen zijn onder de lezers van de Chidushim, die denken ‘waar heeft ze het over?’.

Iedereen heeft zijn emotionele, psychische of zelfs lichamelijke deuken opgelopen - Edelstenen en spirituele transformatie. Kijk maar op straat, naar het verschil tussen de baby’s en kleuters en hun nog ongeschonden gezichtjes en blik, en de ouderen die hun onbevangenheid hebben verloren. Het innerlijke kind dus – het gemangelde kind dat we met ons meedragen

En toch, ook aan dat gemangelde kind kunnen we te loyaal zijn. Obsidiaan en bescherming tegen negativiteit. Sommige gemangelde kinderen zijn boos en willen die boosheid niet opgeven. Sommige gemangelde kinderen zijn ontroostbaar en willen zich niet laten troosten. Sommige gemangelde kinderen zijn verdrietig en willen dat blijven. Het klinkt vreemd, maar boosheid, ontroostbaarheid, verdriet, teleurstelling, verlatenheid en wat dies meer zij, kunnen gevoelens zijn die zó vertrouwd zijn, dat er steeds naar wordt terug gegrepen als de situatie zich daartoe lijkt te lenen

Het is er en mag er zijn, maar het mag niet de tiran worden die onze ontplooiing en daarmee onze vrijheid in de weg staat. Dit is geen boodschap die gemakkelijk wordt geaccepteerd in het huidige klimaat, waarin alle gevoelens geacht worden van het allergrootste belang te zijn. Een klimaat waarin de waarde van het ‘je vermannen’ of ‘jezelf aan de haren uit het moeras trekken’ niet meer vanzelfsprekend is.

Heimwee, verdriet, angst, woede – wat was er al niet allemaal bij de Bné Jisrael. En toch… zij moesten verder… ademhalen en vertrouwen - Kunziet. Want zonder ademhalen en vertrouwen geen vrijheid, en zonder vrijheid geen zinvolle lotsbestemming. @ Rabbijn Tamarah Benima26 april 2022 In de religieuze winkel in de Rijnstraat heeft het boek de hele corona-tijd in de etalage gestaan: Rik Torf’s De kerk is fantastisch

Epidoot

Maar de wereld van winkels is schijnbaar weer ‘normaal’ – ik kon het boek aanschaffen. Rik Torf is kerkjurist en was decaan van de Universiteit van Leuven. Ooit heb ik hem horen spreken tijdens een studentensymposium. Geestig, diep, onverwacht, en zelfs confronterend op een zachtmoedige manier. Ooit was hij ook degene die commentaar of uitleg gaf bij de Belgische versie van ‘De slimste mens’.

Torf dus. De titel van zijn laatste boek is geen vergissing. Het is zelfs geen provocatie. Torf meent het echt. In acht hoofdstukken beschrijft hij ‘de kerk’ als een plek die gekoesterd moet worden - Turkoois als talisman. Het gaat hem vooral om de kerk als gebouw, als plek, maar daarnaast ook de kerk als instituut (waar hij behoorlijk kritisch over is)

Torf beschrijft de kerk ook als een plek waar ‘rot’ heerst – overal is de klad in gekomen - Larimar. Maar dat deert de Belgische hoogleraar niet. Een plek waar het rot, is ook een plek waar groei kan ontstaan, waar iets nieuws kan opbloeien. Torfs beschrijving van een kerk als een ruimte waar een mens ruimte heeft, deed me sterk denken aan mijn beschrijving in ‘Joodser dan dit krijgt u het niet’ van wat er gaande is in sjoel op een Sjabbesochtend

Even iets anders. Even buiten het raamwerk van de bezige weekdagen. Even diep nadenken. Of juist even helemaal niet diep nadenken. Wat me ook zo voor Torfs betoog inneemt, is dat hij pleit voor variëteit van de kerkleden. Alsjeblieft geen scherpslijpers, of beter, zodra er alleen maar overtuigde gelovigen zijn, is het de dood in de pot.

De Werking Van Aquamarijn

Torf pleit voor een zo groot mogelijke variëteit van deelnemers aan het ritueel en aan de gemeenschap. Ook daarin herken ik mijn eigen pleidooien (aventurijn). Wat ik zo fantastisch vind aan een kehilla is dat je een gemeenschap vormt met mensen met wie je in andere omstandigheden geen vrienden of kennissen zou zijn geworden

Misschien staan ze zelfs moreel heel anders in het leven. Toch maak je een netwerk, dat als vangnet kan werken op momenten dat deze of gene het nodig heeft. Wat je daartoe moet meebrengen is een besef dat er iets/Iets is dat van je vraagt boven jezelf uit te stijgen teneinde samen te bouwen: aan een ritueel, een ervaring, een markering in de tijd.

Momenten van vrijheid in gezamenlijkheid. Ik vroeg een niet-joodse vriend die een religieuze gemeenschap aan het opbouwen is, wat ‘gemeenschap’ voor hem betekent. Zijn antwoord: „Het is als met familie – je gaat niet weg; wat er ook gebeurt, je blijft.” Torf zegt hetzelfde, maar op een heel andere manier.

Ruimte om in te verwijlen, ruimte om van te genieten, ruimte met anderen – hoe verschillender hoe beter, ruimte om te blijven (woestijnroos). Rabbijn Tamarah Benima29 maart 2022 In de Talmoed staat een beroemd verhaal over een reis naar het paradijs door vier grootheden. „De wijzen leerden: vier gingen de tuin (pardes) binnen en het waren: Ben Azzai, en Ben Zoma, Acheer en rabbi Akiwa

De Kracht Van Apatiet

Met betrekking tot hem luidt het vers: Met pijn ziet de Eeuwige de dood van Zijn getrouwen (Tehilim/Psalm 116:15). Ben Zoma ving een glimp op en raakte gewond. Met betrekking tot hem luidt het vers: Als je honing hebt gevonden, eet dan niet meer dan goed voor je is, spaar je maag, anders braak je het uit Misjle/Spreuken 25:16).

Rabbi Akiwa kwam veilig terug.” De tuin waarover wordt gesproken is de Tuin van Eden, oftewel het paradijs, oftewel de goddelijke wereld. De vier rabbijnen maken een hemelreis. Samen gaan ze naar hogere sferen, in de letterlijke zin: van hemel naar hemel, steeds ‘hoger’. Het doel is God te aanschouwen.

Hij onderstreept zijn waarschuwing met een citaat uit psalm 101:7 (dolomiet). Waarvan vangen Ben Azzai en Ben Zoma een glimp op? Van de Eeuwige. Ben Azzai sterft. In eerste instantie denk je ‘Oei’. Maar eigenlijk is het zeer begerenswaardig wat Ben Azzai overkomt: hij mag in de goddelijke wereld blijven, al moet hij daarvoor zijn aardse bestaan wel opgeven

Denk trouwens ook aan wat de Eeuwige zegt tegen Mosjé als deze vraagt om God te mogen zien (Sjemot/Exodus 33:17-23) Dat kan niet, zegt de Eeuwige, want wie God ziet, sterft. Ben Zoma raakt gewond door het zien van de Eeuwige. De gebruikelijke interpretatie is dat Ben Zoma gek werd, maar ik moest meteen aan Ja’akov denken, de aartsvader die met een engel (of met Esav, zijn tweelingbroer, of met God zelf, of met zichzelf) strijdt en daarbij mank raakt.

Al was het maar omdat die glimp opvangen van het Eeuwige of ‘aangeraakt worden’ door de Eeuwige zo’n intens persoonlijke ervaring is; er valt niet met andere mensen over te communiceren, althans meestal niet - Kristallen en de wet van aantrekking. In die confrontatie verdwijnt het ego, maar het is hetzelfde ‘ik’ dat erdoor nog sterker wordt vorm gegeven tot de persoon die je bent (of moet worden)

Hoe Edelstenen Emoties Verzachten

Acheer hakt de spruiten om. De gebruikelijke interpretatie is dat hij een ketter wordt. ‘Acheer’, met als betekenis ‘de Ander’ - is trouwens de bijnaam van Elisja ben Awoeja - Kristallen en creativiteit. Wat kan het betekenen: het omhakken van de spruiten? De les van rabbijn Walter Rotschild over hoofdstuk 3 van Beresjiet (te vinden op Reshet) heeft erin gehakt

Vandaar al die vragen die erbij kunnen worden gesteld. Zodat ik nu denk: ging Acheer gewoon aan het werk in pardes, zoals eerder Adam aan het werk ging? Wat is er ketters aan werken? Het beeld dat ik krijg van Acheer uit wat er over hem is overgeleverd, is van een man met een spijkerhard brein die kon denken waar anderen niet wilden gaan, die geïnteresseerd was in alle kennis van de wereld (ook de Griekse onder andere) en geen onrecht verdragen kon.

Hij keerde terug naar een wereld die voor hem uiteindelijk extreem onveilig werd: hij stierf de marteldood door de Romeinen. Zijn veiligheid was tijdelijk, en een illusie. Of kon hij zoveel pijn verdragen omdat hij een innerlijke veiligheid kende die hem door alles heen sleepte? Wie zal het zeggen (Hoe edelstenen het aura beïnvloeden). Vier wijzen

De tweede gaat erheen, maar raakt in zichzelf opgesloten. De derde probeert de kennis van het goddelijke en de kennis van het aardse met elkaar te verbinden, maar verliest zijn gemeenschap bij deze poging. De vierde vindt veiligheid die tot moed leidt (hij steunt de opstand van Bar Kochba tegen de Romeinen), en zijn moed leidt tot een ramp voor hemzelf en het joodse volk (de verdrijving van het joodse volk uit Eretz Jisraeel).Hoe kun je zelf in het leven staan? Zeker nu, nu de wereld op een cruciaal punt staat om voor de zoveelste keer fundamenteel te veranderen.